Ақмешіт апталығы

Шүкір, облыс орталығында тұрамыз, интелегенцияның орталығы. Өріс бар, өсу жоғары. Әлеуметтік жағдайы кері кеткен кісі некен саяқ. Арба айдаған аштан, кәсіп игерген көштен қалмайды.

Қалада керемет жобалар жүзеге асып жатыр. Көше кеңейіп, жол жағдайы жақсарып келеді. Алайда көше тазалығы мен талабын сақтауға тұрғындардың ықыласы төмен тартып тұр. Өз үйін әктеуге құлықсыз, қора-қопсысын жөндеуге мойны жар бермейді. Біреудің істегенін күтетін бой- тасалағыш та бар. Бұл мәдениетсіздік! Итің жаман дегенге намыстанатын халық едік, үйіңді дұрыста дегенге қыңқ етпегені қалай? Бақсақ, көше бойғы үйлердің жағдайы ала-құла, ауласына бір түп ағаш қадамай, жер қадірін қашырғаны қанша? «Жыртық жамауға күліпті» дегендей, ешкім біреу үшін өмір сүрмейді, әркім өз игілігін өзі игеруге жауапты, біз өркениетті заманның өкіліміз, уақытқа ілесіп, жаңаша жетіліп, жан-жағымызға жанашырлықпен, жауапкершілікпен қарау қажет.

 Ал, енді ортақ мүдде жайлы. Күн сайын көше тазалығына көп күш жұмсалады. Бұл бір ғана мемлекеттік мекеменің міндеті емес, олар қоғамдық орындардың тазалығын сақтауға үлес қосу үшін қосылады. Осы жауапкершілікті тұрғындар неге сезінбейді? Қала бәрімізге ортақ қоныс, мұндайда айтары бар ақсақал қайда, әрбір шаңырақтың әзиз әкесі қайда? Бас болып, басу айтатын баһадүр ағалар бар ма? «Ұлдың  ұяты әкесіне тиеді» деп дәріптеген  данышпан халықтың ұрпағымыз ғой, осыны неге түсінбейміз?

Мәдениет табалдырықтан басталады, қорадан асырып қоқыс тастауға, кірдің суын төге салуға етіміз үйреніп кеткен сияқты. Үй іші мұнтаздай таза болып, дала қоқып жатса өзіңізге де ыңғайсыздық туғызады. Тазалыққа немқұрайлылық әлі шаң беріп тұр. Дүкен шашылған дүниесін, тұрғын өз аумағын реттесе ешкімнің қолы сынып, аяғы сыздап қалмайды. Қанша рет жауапты тұлғалар үгіт-насихат жұмысын жүргізді, әйткенмен «бір кем дүние» бүлкілдейді! Осыдан ой түйемін: Жер – жекенікі де, қоқыс –қоғамдыкі ма деген. Ұят-ақ!